25-09-06
Ze zijn er in geslaagd ...

Wat is er precies gebeurd ...? Donderdag was het nogal een drukke dag voor mij (een beetje té druk eigenlijk). In de voormiddag was ik even binnengelopen in het Inloophuis van de VLK/Gent voor een babbel - om half twee naar het UZ voor het EuReka programma met een uur sport - dan nog documenten ophalen in de Poli Oncologie voor de NMR-scann en om kwart voor zes NMR laten nemen.
In eerste instantie werd ik vriendelijk onthaald maar eenmaal op het toestel plaats genomen begon de 'nachtmerrie'. Een verpleegster die een infuus moest steken voor de contrastvloeistof werd doodnerveus omdat het haar niet lukte de catheter in te brengen. De aders van mijn linkerarm zijn allemaal kapot gemaakt door de chemo en 2 weken geleden hebben ze met 4 personen ook moeten zoeken om nog een goeie te vinden... (in de meeste gevallen wordt een port a cath geplaatst tijdens de borstamputatie om dit probleem te voorkomen... maar bij mij was dit jammer genoeg niet het geval !!) Ik vertelde haar dat ik geen schrik had en dat ik mijn hand niet zou wegtrekken (hoewel het ferm pijn deed al haar gekoter...). Op een moment, toen ze dacht dat ik het niet zag, deed ze teken naar de radiologe om haar te komen helpen. (Het moest vooruit gaan: het machien moest werken en ik was de laatste patiënt...) Die dacht natuurlijk dat ik een 'moeilijke' was en begon al direct te reclameren dat ik moest stilliggen, dat ik mijn hand niet mocht wegtrekken, enzomeer... Zelf heeft ze toen het zaakje overgenomen en is overal in mijn arm, hand, pols beginnen steken - ook in de blauwe plekken waar de anestesisten 2 weken geleden ook al eens geprobeerd hebben... De radiologe gaf continu commentaar: "begint uw bloed altijd zo direct te stollen" en "hoe komt het dat als wij het infuus openzetten dat het bloed direct stolt...? Op een bepaald moment - het deed verdomd pijn, maar ik zei niks... liet ze zich ontvallen: ' je zou er verdorie depressief van worden'. Op dat moment brak er iets in me en ik dacht: 'nog een geluk dat gij dan geen kanker hebt...' maar ik zei niets. Ik lag me ook af te vragen of ik dit wel moest toelaten...maar heb zonder iets te zeggen mijn gezicht afgewend; de tranen schoten in mijn ogen en ik 'voelde ze denken': 'wat een kleinzerig madammeke'. Na nog een paar pogingen hebben ze het hele zootje maar opgegeven en mij zoals een brood in de oven (scanner...) geschoven met de melding dat het zo maar moest gaan. De hele 20 minuten heb ik in dat machien liggen wenen; ik kon niet meer stoppen. 't Moet een schoon zicht geweest zijn aan de andere kant... een schokkend lichaam dat zullen ze nog niet gehad hebben in hun machientje...Na de scannbeurt werd ik losgemaakt en ben ik naar het kleedhokje gestapt en daar ben ik onbedaarlijk beginnen huilen - 10 minuten lang en op een moment dacht ik: als er nu iemand die deur durft open te trekken verkoop ik ze een oorvijg. (Geen mooi gedacht, ik weet het...). Bij het weggaan zag ik dat mijn hele hand en pols onder het bloed zat en ik ben toen op mijn stappen teruggekeerd. Zo wilde ik niet weg... Ze hadden me daarnet behandeld zoals een varken... Mijn arm gebruikt en vergeten dat er een patiënt aanhing... 'k Ben in de deuropening blijven staan tot er iemand kwam met het verzoek dit toch even af te wrijven... Er kwam nog een flauw: 'mevrouw, het is niet omdat er geen contrastvloeistof gebruikt werd, dat we niet kunnen zien wat we willen zien...' maar ik heb gedaan of ik het niet hoorde.
Ik zou daarna nog even de was van mijn schoonmama naar huis brengen maar dat kon ik niet meer. De hele rit en de hele avond heb ik zitten wenen. Waarom? Ja, waarom eigenlijk...? Waarschijnlijk heb ik me de hele ziekteperiode zo 'flink' en 'sterk' moeten houden en nu door zo een klein voorval 'loopt het emmertje over'! Dit spookt nu al het ganse weekend door mijn hoofd en telkens als ik er aan terug denk word ik niet goed. Er is blijkbaar nog werk aan de winkel ...

21:54 Gepost door Lucretia in Borstkanker | Permalink | Commentaren (24) | Tags: radiografie, nmr-scann, infuus, contrastvloeistof, port a cat | Facebook
Commentaren
Ik hoop dat je een rustige nacht kan hebben
Groetjes
Marc
Gepost door: marc | 25-09-06
Gepost door: emmy | 25-09-06
Lucretia, je bent een moedig, lief mens....lig van hen maar niet wakker!
veel groeten
Gepost door: dingske | 25-09-06
en mocht ik toch zo gaan reageren dan neem ik ontslag want dat is een teken dat ik geen plezier meer in mijn werk heb.
en ik denk inderdaad dat het proces zo stilletjes aan gaat beginnen nu je genezen bent. toen je ziek was had je daar geen tijd voor.
ik geef je in ieder geval een warme knuffel want ik vind je een enorme sterke vrouw. veel liefs
Gepost door: mama van 2 | 25-09-06
groetjes Lucretia
Gepost door: uiltje4 | 25-09-06
Wat een akelig verhaal, zeg, je had ze beter een mep verkocht. Soms begrijp ik niet hoe iemand zo tactloos kan zijn. Ik heb daar op dat gebied gelukkig nooit last van gehad, maar bij mijn vader, nota-bene zowat op zijn sterfbed, zijn er ook enkele van die voorvallen geweest. Hij is toen naar een andere afdeling gegaan waar hij een fantastische verzorging gekregen heeft. Ben die mensen daar nog steeds dankbaar.
Een vriendelijk woord kan veel doen en een onvriendelijk woord kan inderdaad genoeg zijn om heel wat opgekropte emoties los te maken.
We moeten altijd sterk zijn, maar eens goed uithuilen moet toch ook eens kunnen. Hoop alleen dat het volgende keer in aangenamere omstandigheden kan.
Lieve groetjes van beesken
Gepost door: beesken | 25-09-06
knuffels
A friend is someone who makes you smale,
and makes you forget the bad times for a whil.
A friend is someone to whom you can say
I love you in a very special way!
gr lien
Gepost door: LIEN | 26-09-06
Groetjes.
Gepost door: Denkertje | 26-09-06
Gepost door: Katy | 26-09-06
Gepost door: nana | 26-09-06
Sterkte, lieve groeten;-)
Gepost door: nicole | 26-09-06
Prettige dag
Gepost door: Fabienne | 26-09-06
Heel veel liefs!
Gepost door: mizzD | 26-09-06
Heb jij geen port-a-cat voor de chemo??? Dan moeten ze niet meer in je arm prikken
kom hier dak jou een dikke knuffel geef.... en volgende keer ( hopelijk gebeurt dit echter NOOIT meer ) maar anders doe jij je mond open hé... Zoiets MAG je niet over je laten gaan!!!!!
Kweet kweet, 't is gemakkelijk gezegd maar toch....
Gepost door: Talleke | 26-09-06
bedankt nog voor je gelukwensen xxx
Gepost door: viv | 26-09-06
Gepost door: Cancer Chick | 26-09-06
zo met mensen om te gaan die mensen daar moeten dringend een vorming krijgen om hun curccus "hoe ga ik om met een patient " ééns terug op te frissen
Mijn vader die in de tijd heel lang en heel ziek in het ziekenhuis lag ging tijdens een bezoek uur ééns naar het toilet op zijn kamer een verpleegster trok gewoon de deur van het toilet open om te vragen wil je koffie of thé , ik ben toen echt uit den bol gegaan wegens geen enkel respekt ik vroeg haar hoe zou jij dat vinden als je op het toilet zit en je deur zonder te kloppen gewoon opengedaan wordt als er veel mensen op staan te zien , ik eiste een verondschuldiging aan mijn vader die het zo al moeilijk genoeg had en zelfs beschaamd was als mensen hem zo zagen aftakkelen , de hoofdverpleegster kwam erbij bleek dat die verpleegster een burn out had ja zeg het gaat hier wel om patienten hé
Je ziet maar dat je als patient soms nog heel sterk in je schoen moet staan
Liesf Ninne
Gepost door: Ninne | 26-09-06
lieve groet
Klaproosje1
Gepost door: klaproosje1 | 26-09-06
Beesken
Gepost door: beesken | 26-09-06
Gepost door: merel | 26-09-06
En het zal inderdaad die spreekwoordelijke druppel geweest zijn die de sluizen open gezet heeft. Sterkte!
Gepost door: Elly | 27-09-06
Enfin, ik vind toch dat ze over het algemeen wel wat meer tijd mogen uittrekken voor een patiënt zoals u!
Groetjes en sterkte,
Dyke
Gepost door: Dyke | 27-09-06
Groetjes van een gekke Bluesdrummer uit Aartrijke ,Joeltjeblues.
Gepost door: joel loose | 29-09-06
groetjes andrea van borstkankermaatjes
Gepost door: andrea | 02-10-06
De commentaren zijn gesloten.